BEGIN | Van Nederland, naar Paramaribo en door naar Nickerie

Het moment waar wij al een half jaar naar uitkeken en wat steeds zo ver weg leek, was daar. Ons vertrek naar Suriname! Bepakt en bezakt gaven wij de laatste zoenen en knuffels. Dat afscheid was toch wel moeilijker dan verwacht, maar echt een besef dat we voor 4,5 maand weg gaan was er nog niet. Met een betraand gezicht gooiden wij onze charmes in de strijd bij de incheckbalie. Zouden ze onze koffers van 27 kg, zonder bijbetalen (we blijven toch Hollanders) toelaten? En hadden ze nog een goed plekje in het vliegtuig over? Zo’n 2 uur later ploften we neer op onze veel te goede passagiersstoelen (gelukkig naast elkaar, dat was nog even spannend) met extra beenruimte. De 10 uur hierna hebben we slapend, film kijkend, lezend en muziek luisterend doorgebracht. Die ‘we’ voor slapend heeft Es getypt en daar moet Suus haar toch echt even corrigeren. We hebben niet allemaal het gen dat je op elke willekeurige plek in slaap kunt vallen. Eenmaal in Suri aangekomen waren wij erg blij dat de vooraf geregelde taxichauffeur met het bordje ‘fam. Verweij’ er nog stond, na een veel te lange paspoortcontrole. Onderweg naar ons tijdelijke verblijf in Paramaribo regende het hard, zagen we veel vervallen (houten) huisjes en begon de reisvermoeidheid toe te slaan.

In ons ruime en schone appartement aan te zijn gekomen, wees de ontzettend lieve eigenaresse ons de weg. De vermoeidheid sloeg in en Esje was niet te troosten door alle lieve berichtjes uit Nederland. Er was één oplossing: waarom apart slapen als je samen in één bed kan. Een goede nachtrust zorgde er voor dat er twee sterke dames uit bed stapten die weer nieuwe zin hadden in ons avontuur. Het visum hebben wij dus even in een ochtendje gefikst (iets met powervrouwen) en eind van de middag hebben we ter ontspanning een drankje op het terras gedronken, het inburgeren is begonnen. Oké, we hebben wel een Maccie gedaan om het af te leren. En ja, dat kan maar één iemand zijn idee zijn geweest. Vervolgens zorgde de bosvruchten thee van Pickwick ervoor dat Es zelfs begon te stralen. Maar even zonder gekkigheid, Es heeft geen traan meer gelaten vandaag en heeft er het beste uit gehaald. Ik (Suus) ben trots!

De volgende ochtend zouden we om half tien richting Nickerie vertrekken, onze eindbestemming. De cultuurverschillen werden gelijk zichtbaar aangezien we een uur moesten wachten tot het busje eindelijk arriveerden. Gelukkig werden we tijdens dit uur vermaakt door klusjesman Astrando van wie zijn werk blijkbaar niet zoveel haast had. In een klein busje werd vijftien man met bagage gepropt en zo begon de hobbelige vijf uur lang durende reis naar Nickerie. Zoveel beenruimte we in het vliegtuig hadden, zo weinig hadden we in deze bus. Es zat naast een oude Surinaamse man die haar ongeveer tien keer vertelde dat Surinamers nummer 1 lui volk zijn in het Caribisch gebied en vervolgens heeft hij vijf minuten gelachen om het feit dat zijn blonde 'bakra (blanke)' buurvrouw met haar mond open naast hem lag te slapen.

Eenmaal Nickerie te zijn binnen gereden en bij ons appartement voor de komende 4,5 maand te zijn aangekomen, hadden we wel even een slik momentje. We werden warm onthaald door de eigenaresse en onze 80 jarige buurvrouw, maar de rust in Nickerie gaf ons het gevoel dat we in the middle of nowhere waren beland. Gelukkige verraste de eigenaresse, haar man en hun kinderen ons met een rondleiding door Nickerie. Dit bleek nota bene gewoon echt wel een klein stadje te zijn met alles er op en eraan. We worden als koninginnen behandeld door dit gezin en lijken wel BN’ers wanneer we door de stad heen lopen. De mensen zijn vriendelijk en we voelen ons er veilig. De vele muggen hadden de overheerlijke benen van Suus binnen een uur al wel gevonden en prachtig versierd met minstens tien rode stippen.

Hoe het er bij ons in Nickerie uit ziet.. Dat wordt vervolgd!