WEEK I 16, 17, 18 & 19 I Het einde is in zicht

Nog maar 3 nachtjes slapen en wij komen bibberend aan in het koude Nederland.. maar niet voordat wij jullie een update hebben gegeven van de laatste maand hier in Su! Vinden jullie dat de tijd ook zo onwijs snel is gegaan? We genieten van alles wat we doen nog even extra, zo ook van het schrijven van onze laatste blog voor jullie!

Hoewel we 30 december een klein traantje lieten bij het uitzwaaien van onze boys, kwamen we 31 december al snel in de feeststemming. Eigenlijk reden voor dubbel feest want op 31 december was dan eindelijk ons visum rond. Het mocht even 4 maanden duren, maar dan mag je ook blijven! Dat willen de Surinamers hier trouwens maar al te graag, of mee naar Nederland (kleine sideway). Over tot orde van de dag: 31 december met als ontbijt cocktails, kroket en frikandel jawel! We blijven toch Hollanders hé. Samen met Boukje, Marcella & Anika gingen wij al snel na het ontbijt de stad in waar Owru Yari gevierd wordt. Owru Yari in Paramaribo in het kort beschreven: illegale 1000 klappers op de straten die iedereen gehoorbeschadiging geven, overvolle straten met dansende mensen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, een felle zon, Parbobier en muziek waar je gewoonweg niet stil door kan staan. Die muziek valt bij ons trouwens helemaal in de smaak: Nederlandse rap met een lekkere Surinaamse beat. Maar over smaak valt niet te twisten, he Ries en Jaap? Omdat we op een gegeven moment een tikkeltje jaloers werden op de soepele heupen om ons heen, vertrokken we later op de avond naar de tent waar menig Hollander zich ook bevond; Torarica. Zij hadden flink geïnvesteerd in de vuurwerkshow en wisten duidelijk wat een goed feestje inhield. Al met al was het best een sportieve, dansende dag. Twee uur in ons bed voelde dan ook echt aan als een nachtje doorhalen.. Oma’s. 

In Nickerie hadden we maar 1 dagje om bij te komen van onze trips en Owru Yari voordat onze laatste weken stage begonnen. Onze collega’s in het MMC merkten al snel op dat de Siamese tweeling gescheiden te werk gingen; Suus op de SEH en Es op de kinderafdeling. Aan vragen als ‘Waar is  je partner?’ geen gebrek! Het imago van oma heeft Suus de hele week in stand gehouden door iedere avond om 21.00 uur al in bed te liggen. Arme Es.. Es kon niet echt zeggen dat ze moe was van haar dagen, aangezien de kinderafdeling in januari wel erg leeg was! Lees: 0, 1, 2, 3 kindjes mét moeders. Er bleven wel heel weinig taken over. Niet geheel toevallig had Es het wel gemunt op het baden van de iniminimensjes. Vooruit, dat was dan maar het geluksmomentje van de dag. Oké.. van de week. Tussendoor maakten we onze verslagen af en stond de genietmodus alweer snel aan. Nog echt afscheid van onze collega’s hoefden we nog niet te nemen want de missie stond nog op ons te wachten! Het was even spannend of deze medische zending door zou gaan vanwege een bootongeluk waarbij 10% van de bevolking van een van de bezochte dorpen was omgekomen. Toch besloot broeder Linga, de goedlachse opleidingscoördinator, de missie door te laten gaan en ons mee te nemen. Na één van de afscheidsfeestjes, vertrokken wij om vijf uur op de vrijdagochtend in de stromende regen richting het eerste dorpje: Tapoeripa. Comfort was op het vol geladen bootje ver te zoeken wanneer je vijf dorpjes van medicatie, Kerstpakketten en een koelkast moet voorzien. De missie bestond uit een poli spreekuur van de internist, de kinderarts en voor de kindjes uit het dorp was het weer tijd voor vaccinaties. We geven jullie even een kleine impressie van zo’n dorpje; Elektriciteit van zes tot elf in de avond, geen stromend water, ongeveer tussen de 80 en 200 man bevolking per dorp, zelfvoorzienend qua scholing (tot de middelbare school) en het bestaan als jagers en verzamelaars. Medisch gezien zijn de dorpen geheel afhankelijk van de missie die één keer in de twee à drie weken komt en wordt georganiseerd vanuit het MMC in Nickerie. Ons verblijf was vergeleken met onze jungletrips erg luxe door het hebben van een koude douche en een kok als mevrouw Jos die de eerste avond zelfs frietjes had klaargemaakt. De missie was toen al geslaagd voor Suus. In Donderskamp, het tweede dorpje van aanleggen met de boot, werd het tijd voor de grote wisseltruc tussen de basisartsen. Anouk lieten wij achter, en met een iets te blije Ben (want ja na vijf weken mocht hij eindelijk weer naar Nickerie) ging de missie verder naar Cornelis Kondre. Dit Indianendorpje was duidelijk de armste en minst bevolkte van de vijf. Suus had het dan ook zwaar bij het zien van de vechtende en broodmagere hondjes rondom ons hangmattenkamp. Slapen in zo’n hangmat is nog steeds moeilijk voor deze twee bakra’s, zeker zo zonder klamboe maar mét 2343 muggen. En ja je moet ook niet naast zo’n hangmat gaan zitten hé Es. De laatste dag kwamen wij in Kalebaskreek: het grootste dorp met de meeste mogelijkheden. En geen graatmagere honden. In dit dorp was een feestje aan de gang waarbij Es en Suus again werden geconfronteerd met onze niet zo losse heupjes. Dat gaat ons toch beter af met een biertje. We focuste ons daarom maar wat meer op onze administratieve taak (stempelen) en het uitdelen van stickers aan de huilende kindjes na die stomme prikjes. Dit was het laatste dorp wat wij bezocht hebben waarna we na een lange boot- en autotocht weer in Nickerie kwamen. Met z’n vieren op een achterbank, dàt is pas geen comfort. De hele medische zending had indruk op ons gemaakt. Vooral bijzonder om de totaal andere levenswijze te zien en de gelukkige gezichten van de dorpsbewoners. Waarbij wij wellicht in eerste instantie geneigd waren om deze dorpen als armoedig te beschouwen, zijn zij juist heel tevreden en gewend aan minder. Met deze medische zending sloten wij onze stage in het MMC met nóg meer bijzondere indrukken dan dat we al hadden af. Wat was het gaaf om dit mee te maken!

Tijdens onze laatste vakantiedagen in Suri kwam het besef dat ons avontuur er al bijna weer op zit. De lieve Surinaamse mensen die we ontmoet hebben en waarvan afscheid nemen nog moeilijk was, de vrijheid en ontspannen sfeer, de prachtige natuur, de heerlijke zon en natuurlijk ons samenzijn, zal tijdens onze terugkomst in Nederland nog wel enig heimwee geven. Vijf maanden in een andere cultuur werken en wonen met minder middelen en comfort was een uitdaging waar we beide veel van hebben geleerd en waarbij we onszelf meerdere malen zijn tegengekomen. Het heeft onze vriendschap verdiept, Suus op haar eigen benen leren staan en Es doen beseffen dat niet altijd een bezig bijtje willen zijn, zeer rustgevend kan zijn. Maar nu wordt het weer tijd om jullie een dikke knuffel te komen geven in Nederland en jullie te vermoeien met onze eindeloze verhalen. We laten het weten als we besluiten weer op avontuur te gaan. Mo syi in Nederland!