WEEK 1 | Nickerie verkennen & eerste stagedagen

Zaterdag was een dag waarop wij een beetje wilden landen. Onze enorme koffers uitpakken, ons plekje gezellig maken en boodschapjes doen was de planning. Gelukkig hebben wij een airco die ons appartementje heerlijk koel maakt. Iets te koel.. Es heeft de neiging hem op zeventien graden te zetten waar ik (Suus) mijn moeder in mijn achterhoofd hoor zeggen: ‘Daar word je snotverkouden van’. Maar zo eigenwijs als Es is.. Is het wachten tot ze snotverkouden de dagen moet doorkomen. En ondertussen loopt Suus met haar zwarte wintervest door het appartement..

Hoewel het voor ons allebei nog zoeken is naar ons ritme, zijn we blij met het kleine aantal (bekende) mensen om ons heen. We hebben beiden nog nooit zo’n lieve, zorgzame vrouw ontmoet als Lalita. Ze voorziet ons van een taxi om Nickerie te verkennen. Haar dochtertje en zoontje zijn net een soort broertje en zusje, nieuwsgierig aangelegd en overal mee naar toe willen. Met zijn vijven gingen we dan ook naar de ‘Zeedijk’ van Nickerie zien. Als je alleen deze dijk ziet vanuit de auto, kun je met een beetje verbeelding wanen dat je in Nederland bent. Naast dit lieve gezin, van wie wij het appartement huren, laat de bevolking ons hier thuis voelen. Auto’s (ja, ondanks de armoede zijn ze er) beginnen naast ons zachter te rijden. Raampjes worden opengedraaid en een gesprek is aangeknoopt. Ze koppelen ons direct aan de stagiaires die in het ziekenhuis komen werken en maken geregeld leuke praatjes. Het gemoedelijke sfeertjes zorgt ervoor dat we er heel veel vertrouwen in hebben dat dit wel ons plekje gaat worden.

Zo zelfstandig als we zijn in Nederland, des te onhandig we zijn in Nickerie. Rijstcooker, nog nooit van gehoord maar met de hulp van internet kunnen wij dat prima. Alles verliep volgens plan, tot er toch wel erg zwarte rook uit de cooker kwam en het brandalarm even liet weten dat hij werkt. Of op een kookplaat koken waar de stekker er nog niet van in zit en vervolgens een halfuur lang mopperen dat het water nooit gaat koken op dit soort kookplaten. Het zal wel met wennen te maken hebben, het levert in ieder geval hilarische momenten op.

Maandagochtend ging onze wekker vroeg. Met ons strak gestreken uniform aan liepen wij zo’n tien minuutjes naar het ziekenhuis. Wij hadden een afspraak met broeder Linga, een goedlachse, hele vriendelijke man. Zijn hartelijkheid zorgde ervoor dat de eerste zenuwen verdwenen. Dit eerste gesprek was wat informatief. Waar wij het meest enthousiast van werden was de mogelijkheid om met hem het binnenland in te trekken om daar poliklinieken te bezoeken, like real global nursies. Hij gaf aan veel vertrouwen te hebben dat wij zullen gaan inburgeren hier door de houding die wij hebben, een leuk compliment. Verder ging Esthers hart sneller kloppen van de volle wachtkamers met moeders met kleine kinderen, starend naar onze blankheid. Het vooruitzicht dat de mogelijkheid er is om daar later deze maanden mee te kijken maakt haar zo blij! Alhoewel deze blijheid eenmaal op onze (voorlopige) stageafdeling, de mannenafdeling, ver te zoeken was. Wij werden heel streng toegesproken aan welke regels wij moeten voldoen, wat van ons verwacht wordt en dat wij niet de lacherige student moeten uithangen. Die lach was dus snel van ons gezicht verdwenen. Zeker toen wij zo’n 2 uur in een hokje zijn gezet, wachtend op een tweede introductiegesprek met de hoofdzuster. Ja, het is hier echt even heel anders. Met kleuren is op uniformen aangegeven welke rang verpleegkundige je bent. Als HBO- verpleegkundige houd je je hier dan ook totaal niet bezig met coördinerende taken. Je voert de taken uit die je opgedragen worden door de hoofdverpleegkundige, volgens het taakgericht verplegen. En dat houdt hier ook in: nachtkastjes schoonmaken, watjes vouwen en op elk willekeurig tijdstip kunnen ‘schaften’, pauze houden. En dan in het ritme van eerst een uur je in het zweet werken en vervolgens een uur weinig tot niks doen. Daar zijn wij niet zo voor gemaakt, net als een aantal van onze collega’s. Waarom zou je namelijk niet even tijd maken voor een dutje? Beentjes omhoog en ogen dicht? Dat is toch meer dan verdiend na al 3 uur ‘hard’ werken? Ik geloofde m’n ogen niet, gebeurde dit echt? “Suus, kom is kijken wat er nu toch gebeurt!”. Ja, ook dat hoort in het aller drukste ritme van de Surinaamse zuster. Dutjes doen wij toch maar op ons veel te harde bed in ons veel te leuke huisje. Gelukkig is het team waar we terecht in komen vriendelijk en gezellig en lijken we er prima tussen te passen. In een Nederlands ziekenhuis is het ook wennen aan de structuur die er heerst, we hebben er daarom vertrouwen in dat onze stage leuk en uitdagend zal worden!