WEEK 9, 10 & 11 | When life is stage

8 december 2018 - Nickerie, Suriname

Wij horen jullie denken, we horen maar niks uit het zonnige Suriname.. Al drie weken ontvangen we geen mailtje met een nieuwe blogupdate. Natuurlijk zijn we jullie niet vergeten en zullen we nu uitleggen waarom een nieuwe blog zo lang op zich liet wachten. Na de prachtige trip die wij hebben gemaakt naar Fredberg, werd het namelijk weer tijd om toch maar eens die schoolverslagen een beetje op orde te maken. Zo voor Richard en Jaap die 12 december voor 2,5 week naar Suriname komen. Wat wij dan ook afgelopen drie weken hebben gedaan is niet meer dan eten, stagelopen, verslagen maken en slapen. Oke dat is een klein beetje overdreven, tijd voor een cocktailtje of een plons in het zwembad werd natuurlijk in de planning opgenomen. Maar al met al houdt dit ons wel lekker bezig! Oja, en tussendoor nodigen we onze collega’s uit om pasta à la Es en Suus te proeven.

We draaien op de SEH volledig mee in de onregelmatigheid waardoor we ook eens hebben ervaren hoe die nachtdiensten van 10 uur eruit zien. Of we achteraf nog steeds die ervaring hadden gewild is de vraag.. Die diensten zijn píttíg! Zeker als je Suzanne Treffers heet en niet op elke willekeurige plek in slaap kan vallen. Wallen gemengd met een kleine jaloezie zijn af te lezen als Es ontwaakt uit haar schoonheidsslaapje van 3 uur, met haar hoofd op het bureau, en haar tegemoet komt. Met een stijve nek kan Es de komende uren er weer tegenaan. Deze tijd kan natuurlijk ook semi nuttig worden besteed door het kijken van een heel seizoen van een serie. Maar nee, natuurlijk is het niet alleen maar rustig op de SEH. Eén van de patiënten die ons het meest is bijgebleven is het 20-jarige meisje die in onze tweede nachtdienst binnen kwam met een glyfosaat (herbiciden) intoxicatie als poging tot zelfmoord. Maar tijd om hiervan te schrikken is er niet bij. Meteen on point wordt door onze collega’s gehandeld waarbij wij slechts wat assisteren en leren van deze voor ons nieuwe casuïstiek. Hoewel onze collega’s heel adequaat handelen en overgaan tot het inbrengen van een maagsonde, het spoelen van de maag en toedienen van Norrit om dit heftige spul zo snel mogelijk uit het lichaam te krijgen, mist de psychosociale begeleiding totaal. Op dit moment ontfermde Suus zich over het geschrokken meisje, die vrijwel meteen spijt had van haar impulsieve, uit de hand gelopen daad. Het weer opnieuw in ons ‘dagritme’ komen vergde de nodige tijd, maar na 3 dagen uitslapen konden wij weer walloos te werk gaan! Dit was maar goed ook; Es haar volgende indrukwekkende casus stond al puffend op haar te wachten. Ein-de-lijk deed zich de mogelijkheid voor om mee te kijken met een bevalling. Hoewel dat niet helemaal de afspraak is volgens het MMC om als blanke student de verloskamers binnen te treden, zat het geluk haar weer eens mee. Om 21.15 kwam een jonge meid van 20 jaar al puffend de SEH binnen waarop zij 10 minuten later zich bevond in de ‘partuskamer’. Op dat moment the place to be voor Es die niet alleen mocht kijken, maar zelfs een handje mocht helpen tijdens de bevalling! Iets met dromen die uitkomen als je 1,5 uur later als eerst het baby’tje in je handen hebt en op de borst van de moeder legt. Hoewel het bevallen van de placenta naderhand niet geheel zonder bloedspetters allover verliep, was het de ervaring meer dan waard! Overige details zal ik jullie bespaard laten, die heeft Suus om 00.00 uur ’s nachts verplicht, in geur en kleur al aangehoord. Real friendship. Suus heeft het de week erna ook zwaar te verduren gehad. Waar menig jonge meid haar kinderwens zal verdwijnen, hoort Suus nu al 1 week aan wat voor intens schattig baby’tje de 20-jarige jongedame heeft gekregen. ‘Ja, baby’s zijn klein Es’ ‘Ja en ook schattig’, ‘Maar nee: die bevalling hou op!’. Er hoeft nog maar een puffende moeder op de SEH te komen en Es haar bevallings-jacht-instinct gaat aan. Suus houdt zich wat afzijdig, want is bang dat het kijken van een bevalling levenslange anticonceptie biedt. 

Iets minder spannend, maar even leuk om te mentionen is dat wij voor onze Surinaamse collega-studenten een klinische les hebben georganiseerd. Niet geheel toevallig, want het sloot mooi aan op één van onze stageopdrachten. Al in oktober aangevraagd of wij dit konden verzorgen. De uitvoering liet alleen op zich wachten, want àls je het doet dan doe je het ook goed volgens het MMC. De opleidingscoordinator vroeg toestemming van het bestuur; promootte het onder alle studenten en reserveerde een vergaderzaal. Aan enthousiasme geen gebrek bij deze lieve broeder Linga. Stel je voor: een goedlachse, 50 jarige man, die ons sindsdien knuffelt als hij ons tegenkomt in de wandelgangen. Afijn, dit was een klein zijspoor. Waar wij enige angst hadden dat er geen studenten zouden komen opdagen, en wij zelfs de Nederlandse studenten al om support hadden gevraagd, kwamen maar liefst alle studenten van het MMC. Zelfs zoveel, dat het niet paste in de vergaderzaal en wij dus tweemaal onze klinische les hebben gegeven. Dat doen deze ‘perfecte’  studenten maar even. 

Genoeg MMC-talk, vanaf woensdag hebben wij vakantie! Maar niet zomaar een vakantie.. De spanning neemt toe, het huis is al spik en span en de twaalf wc-rollen zijn ingeslagen. Wij zijn op ons allerbest voorbereid op ons hoogachtend bezoek: Richard & Jaap!! Alhoewel.. soms hebben we wat last van onvoorziene dingen. Zoals die muggen die ineens weer op komen dagen en onze gezichtjes maar al te lekker vinden. Be prepared guys. Als echte Tarzans & Janes hebben wij een hele avontuurlijke 2,5 week voor de boeg. Een klein tipje van de sluier.. Nadat de mannen Nickerie hebben gezien, vertrekken we volgende week maandag met een binnenlandse vlucht naar Zuid-Suriname om daar de jungle in te trekken. Wij gaan vloggen & bloggen & filmen & foto’s maken, maar dat vraagt natuurlijk wat van jullie geduld. Voor 2,5 week zullen wij ons in the middle of nowhere begeven (het kan nog erger dan Nickerie) en jullie niet dagelijks up to date houden.

Jullie geduld is al op de proef gesteld en wordt beloond! Het eerste filmpje staat al op de blog en het tweede filmpje over Fredberg is on his way! 

Vol verwachting klopt jullie hart.. 
Ondertussen wachten wij op Ries & Jaap met smart
Over drie weken laten wij weer wat van ons weten 
In de hoop dat jullie ons niet zullen vergeten 

Foto’s

5 Reacties

  1. Eric:
    9 december 2018
    Wat een heerlijke verhalen!! Zou bijna stiekem wensen dat jullie langer in Suriname bleven!!!!
  2. Christien:
    9 december 2018
    Hai dames, bedankt voor het verhaal vanuit een kleddernat Veenendaal. Veel plezier met jullie mannetjes de komende weken, liefs Christien
  3. Margo:
    9 december 2018
    Leuk om jullie blog weer te hebben gelezen. Tussen de regels door geniet ik met jullie mee. Geniet van jullie vakantie met Ries en Jaap. Love you both.
  4. Henk en Gerry:
    9 december 2018
    Ha meiden,
    Wat een leuke blog! Zo genieten we op afstand mee!
    Nog een paar dagen en dan zijn de “mannen” er.
    Veel plezier met z’n viertjes en geniet van al het moois in Suriname.
  5. Margot Plantinga:
    9 december 2018
    Hoi meiden,
    We hebben weer genoten van jullie belevenissen!
    Mooi om jullie zo te kunnen volgen en ook een indruk te krijgen van het land Suriname.
    Het aftellen kan beginnen, nog even en dan kunnen jullie Richard en Jaap in jullie armen sluiten.
    We wensen jullie een fijne vakantie toe, geniet met én van elkaar!
    Lieve groetjes van Gerco & Margot