WEEK 7 & 8 | Stageverhalen & Fredberg

Take a good seat! Na even niks van ons gehoord te hebben maken we het nu dubbel en dwars goed. Met een beetje verbeelding heb je de foto’s niet nodig, maar ze zijn toch het checken waard. Net als het filmpje: als het internet mee zit zien jullie die morgen!

Afgelopen week was de oogmissie in het ziekenhuis. Dat houdt in: 250 oogoperaties gefinancierd en uitgevoerd door Venezulaanse artsen met apparatuur van een NLs bedrijf. Laat Es nou net het gezicht achter dit bedrijf treffen in het zwembad. Een uiterst vriendelijke 50+ man met z’n salespraatjes die Esther meteen uitnodigde om een biertje op het terras te doen. Hoewel het in NL op het eerste gezicht een klein beetje gek zou zijn om met deze man in zee (of zwembad) te gaan, was ze nu meteen enthousiast. Thuis Suus even opgepikt en daarna volgde 2,5 uur kletsen op het terras met een wildvreemde NLer die zo gepassioneerd over z’n bedrijf vertelde en hoe hij in contact kwam met het ziekenhuis. Ook dat ging blijkbaar via  via. Rechtstreekse telefoontjes van de Surinaamse minister van Volksgezondheid zijn best normaal, toch?

Het weekend brak aan: een hapje en drankje met onze twee Nederlandse collega’s Jelte en Iris stonden op de planning. In het kader van altijd in voor een gezellig feestje zijn we vervolgens aangesloten bij de andere drie Bakra verpleegkundigen in het ziekenhuis om een Hindoestaans feestje bij te wonen. Stel jullie even voor: een mega grote ruimte gevuld met een groot podium, een kleine dansvloer van vijf bij vijf met alleen twee dansende meisjes en daaromheen  zo’n 400 stoelen waaruit mensen keken naar deze twee meisjes. Na deze ongemakkelijkheid konden wij ons niet voorstellen dat dit zou eindigen in een mega gezellige avond. Net op het moment dat de zeven bakra’s hadden besloten het feestje te verlaten, vulde de dansvloer zich en werd Suus uit het niets intens omhelst door de moeder van Hapdoel. Een meter daarnaast stonden daar ineens Lalita en Akbar. We besloten met zijn tweetjes om te blijven en eens te ontdekken in hoeverre wij bezitten over de Hindoestaanse dansmoves. Helemaal in ons element hebben we uren gedanst, het verschrikkelijk heet gehad en genoten van alle leuke Surinaamse mensen om ons heen. Het doel van Suus was dan ook bereikt toen Hapdoel voor vertrek nog even naar haar toe kwam met de mededeling dat hij zich had verbaasd over hoe goed ze kon dansen. Zo, dat is ook weer rechtgetrokken. 

Zo goed als Suus kan dansen, zoveel moeite heeft ze met de gerechtjes van Es die ze op tafel moet zetten. Geef Suus een (niet te moeilijk) recept, en ze zet het op tafel en het smaakt goed. Geef haar een moeilijk recept of geen recept, en ze moet ieder skypegesprek die Es rond etenstijd heeft driemaal onderbreken om even te vragen hoe en wat.. Bij gebrek aan verpleegkundige uitdaging, zijn er genoeg punten waar Suus zich wel op kan ontwikkelen zoals het worden van de goede kok die heel diep in haar zit. Gelukkig heeft ze Es die haar bij kan staan tijdens dit persoonlijk leerdoel. 

Onze periode op de mannenafdeling is sinds vorige week afgelopen en de eerste dagen op de SEH zitten erop. Wij mogen in onze handjes klappen dat we de komende 5 weken hier mee mogen lopen, gezien dit in NL niet mag tijdens een stageperiode. Wij zijn super hartelijk ontvangen door onze nieuwe collega's en voelen ons vanaf het begin al betrokken bij de zorgverlening. Echt wel even anders dan op de mannenafdeling: drukte afhankelijk van het aantal patiënten wat binnenkomt. Waardoor je dus of echt even druk bent, of periodes echt even niks aan het doen bent. Suus heeft d'r eerste ritje met de ambu al mee mogen maken!  Es heeft na afloop minstens 2 uur mogen genieten van de blos op d’r wangen. Tot nu toe hebben we 1 spannende spoed meegemaakt met een krijsende jongen vanwege twee gebroken botten in zijn onderbeen.. toch wel even een naar gezicht een onderbeen wat weg lijkt te lopen van z’n bovenbeen (grapje). Maar op het einde van zo'n dag kunnen we alleen maar kicken op zo'n spannend moment van de dag! Alhoewel Es bij de nodige spanning behoefte heeft aan een boterhammetje, ontfermt zij zich het liefst over de iniminibaby’tjes die binnenkomen. Vervolgens zegt zij de hele dag tegen Suus: ‘ik wil ook een baby!’ en kijkt tijdens de eerste shopsessie in Nickerie niet naar schoenen maat 37 maar naar schoenen maatje inimini (in roze). Om zich goed voor te bereiden op haar toekomst, als verpleegkundige natuurlijk winkwink, mag Es de eerstvolgende bevalling meekijken. 

Alhoewel wij het voor doen komen alsof we alleen druk bezig zijn met stagelopen, is ook de avonturier in ons ontwaakt! Vorige week zijn wij 3 dagen in de jungle geweest in het binnenland van Suriname. Na een reis van 4,5 uur naar Paramaribo mochten we in een heerlijk bed slapen bij onze mede stagiaires hier: Anika, Boukje en Marcella. De volgende ochtend vertrokken we vroeg in de richting van Pokigron. Een reis langs inheemse, zelfvoorzienende dorpen die als enige water het opgevangen regenwater in tonnen tot hun beschikking hebben. Na een warme reis kwamen wij aan bij het basiskamp in the middle of nowhere en werd heerlijk Surinaams voor ons gekookt door onze kok Ben. Met ons 2 daagse overlevingspakket in onze rugtas, 2 liter water en 35 graden vertrokken wij naar Fredberg. Een klim van 3 uur volgde in het gezelschap van onze eigen Freek Vonk aka Dick. Een man die toch wel tot de categorie ‘goals’ behoort: geëmigreerd naar Suriname om hier de onontdekte plekjes te bezoeken en reizen hier naartoe uit te stippelen. Ohja, met een voorliefde voor alles wat gevaarlijk is. Dat zijn dus niet de beekjes die je voet voor voet over moet op een boomstronk. Met hem aan onze zijde voelde wij ons de nieuwe Floortje Dessings naar het einde van de wereld. Dat bevestigde de allermooiste zonsondergang en ons slaapplekje in een hangmat, zónder de mogelijkheid om onszelf even op te frissen. Want ja, dat gekookte regenwater is álléén om te drinken. Maar goed, als je zelf zo veel zweet dat je stinkt en de groep dat om je heen ook doet, kan je niemand de schuld geven. Suus stelt dat ze nog nooit zo veel gezweet heeft in haar leven en Es heeft nog nooit zo ongemakkelijk op een wc gezeten als op deze. Die toiletten langs de weg in Duitsland zijn er níks bij. Na weinig tot geen slaap, lees: Suus’ beweegt zo heftig in haar hangmat dat Es’ haar hangmat er spontaan van gaat wiebelen, wachtte de zonsopkomst op ons. Romantische kiekjes met ochtendhoofd zijn geschoten en daarna vertrokken we weer naar het basiskamp. Niet helemaal zonder blauwe plekken voor Es kwamen we beneden aan. Tijd voor spelletjes, ontspanning en afzepen in de kreek. Toen onze eigen Freek Vonk voorstelde om een kreekwandeling te maken, was Suus al snel enthousiast. Hij had natuurlijk niet verteld dat die rotsen in het water zó glad zijn dat je een Freek Vonk wel aan je zijde moet hebben om je hand vast te houden. Als hij tussen neus en lippen door vertelt over waterslangen, piranha’s en kaaimannen op de bodem, loop je toch niet meer zo enthousiast door als je in het begin had gehoopt. Toch maakte Suus de tocht af zonder kleerscheuren en had zij de denkbeeldige ‘ik ben een avonturier medaille’ gewonnen. Aangezien Es al genoeg blauwe plekken had, bespaarde ze zich de moeite en nam haar plek in de zon in met Marcella. Met een placebo effect van frisheid zaten wij ’s avonds aan de typische roti en was het daarna tijd voor de boswandeling om wilde dieren te spotten. Hoewel het niet verwonderlijk is dat de meeste dieren zich verstopt hielden, stil zijn met een groep van 12 man én Es die niet kan fluisteren, hebben wij toch wat aapjes, spinnen, kikkers en schorpioenen gespot. Avontuurlijke dag nummer 2 werd beloond met een lekker bed. Avontuurlijke Suus was niet te remmen en ging samen met een paar anderen voor jungle nachttocht nummer 2. Om drie uur ’s nachts hielp zij kok Ben met het vissen vangen, met een machete mes wel te verstaan. Aan al het avontuur komt toch een eind, na een rit van totaal 8 uur in Nickerie aangekomen. Douchen was nog nooit zo fijn en ons harde bed sliep nog nooit zo lekker…