WEEK 4 | Bigi Pan & Hindoestaanse tempel

21 oktober 2018 - Bigi Pan, Suriname

Stel je eens voor.. Een zon van 39 graden, zweetdruppels op je voorhoofd, een houten bootje, een gids met een aanstekelijke lach, prachtige vogels in de lucht en naarmate de dag vorderde een veel te mooie zonsondergang. Zo zag in vogelvlucht (klein woordgrapje) onze trip naar Bigi Pan eruit. Met nog zo’n 8 anderen, toeristen en studenten, vertrokken wij zaterdag om 13.30 uur naar Bigi Pan. Althans, dat was de planning. Lalitha kwam ons een kwartiertje eerder ophalen en met ons goede gedrag waren wij ruim op tijd. Al vrij snel kwam het besefmoment dat wij de tijd met een korreltje zout moeten nemen. Na een maand hebben we het nog steeds niet geleerd. Drie kwartier later zaten wij in een houten bootje, waarvan je in eerste instantie zou denken dat die Bigi Pan niet eens zou halen. Onderweg was het alleen maar genieten van al het moois om ons heen. Ineens kwam de echte vogelspotter in ons los. Het boottochtje naar onze lodge op het water ging dan ook ongeveer zo: ‘op 12.00 uur een rode Ibis’, ‘op 15.00 uur een uil’ etc. In eerste instantie reageerde we met ‘waar?’, maar na een dag was ons oog zo getraind dat we lekker meededen. Toch zijn we geen échte avonturiers, alhoewel de broekrok en pet van Suus en de backpacks dat wel doen vermoeden. Wij hebben namelijk ook kennisgemaakt met de ‘springvis’, it’s in the name. Deze best wel grote vissen springen zo je boot in, waarop in een split second twee hoog gillende dames in de boot zitten met hun benen omhoog. Alle vogels die toen te zien waren, waren dus weer vliegensvlug (klein woordgrapje part II) weg. Gelukkig was daar onze one and only Vakish, die dat arme beestje zo weer terug het water in gooit. Hij deinst trouwens nergens voor terug. ’S Avonds, na een typisch Surinaamse (niet pittige!) maaltijd, vertrokken wij met een overload aan deetspray in het houten bootje om op kaaimannen- en slangentocht te gaan. Al bij het vermoeden dat er een kaaiman in het zicht was, springt Vakish het water in om er één, ongeacht grootte (tot zo’n 1.80 meter) te grijpen. Sidenote: met de hand! We dachten even dat onze verpleegkundige skills hier nog van pas zouden komen. Voor de niet vogelspotters onder ons, we willen niet dat jullie afhaken dus check onze foto’s en het nieuwe filmpje voor meer!

Omdat we ons in tijden niet zo smerig hadden gevoeld als na het tripje van Bigi Pan waren we erg blij met de douche die thuis op ons stond te wachten. Echt veel tijd om bij te komen hadden we niet. Een paar uur later stonden Lalitha en Akbar op de stoep om een kokosnoot door te hakken en ons dat eens te laten proeven. Althans, de ‘ons’ hier is alleen Es. Suus lag op 1 oor terwijl Es haar moeheid verborg. Al vrij snel hierna kwamen Hapdoel (we hebben het al die tijd verkeerd geschreven..) en zijn lieve moeder ons ophalen voor een bezoek aan de Hindoestaanse tempel. Bij binnenkomst waren wij impressed, of dat nu was van de harde (ietwat valse) muziek of de mooie jurken van de vrouwen, we zijn er nog steeds niet uit. Gelukkig had Hapdoel ons getipt om lange rokken aan te doen en ons op te maken mét lipstift. Van de hele dienst konden we niks volgen, maar het had zo z’n charme. Hapdoel fluisterde ons tussendoor wat maniertjes in over hoe we onze handen moesten vouwen en gaf een korte samenvatting van wat zich nu afspeelde. Na afloop van de dienst gingen we met alle bezoekers van de tempel buiten eten. Niet like mes en vork, maar uit een groot lotusblad met hierin rijst, verschillende soorten sausjes en een soort grote pannenkoek. Hapdoel had dan ook de avond van zijn leven toen wij huilend van het pittige eten naast hem zaten.. Net op het moment dat wij dachten dat de leuke, iets ongemakkelijke avond erop zat, had Hapdoels moeder het idee een geregisseerde fotoshoot te houden voor elk beeld en in elke hoek van de tempel. Resultaat is leuk, een kiekje van ons Hindoestaanse avontuur bij de foto’s!

Ons Surinaamse huishouden loopt ondertussen steeds meer op rolletjes. Es geniet van de naar Robijn ruikende was en probeert zo nu en dan een nieuw receptje uit. Maar ook Suus is een housewife to be en heeft zich de afgelopen weken gepromoveerd tot ‘chef afwas’. We zijn elkaar nog lang niet zat! Qualitytime hebben we naast (en tijdens) ons stageleventje gelukkig nog wel. Bij gebrek aan een comfortabele bank begeven we ons dan maar met een serietje in bed. Dat we écht niet zonder elkaar kunnen blijkt uit het voorstel van Es om een sleepover in haar bed te houden.. Als het dan per sé moet..

Bij het Surinaamse huishouden hoort helaas ook héél traag wifi, dus het filmpje van Bigi Pan laat nog een weekje op zich wachten! Wij waarderen het enorm dat jullie meegenieten met onze verhalen. Ondertussen genieten wij nog even intens door en bereiden we ons weer voor op de wekker van morgenochtend om 5.30 uur.

Foto’s

4 Reacties

  1. Christien:
    22 oktober 2018
    Hallo meiden, wat weer een heerlijke avontuurlijke week voor jullie. Kaaimannen....dat is toch iets anders dan hertjes kijken op de Veluwe! En jullie zien er geweldig uit in jullie lange rokken. Hier suddert het leven voort, wat natuurlijk ook zn charmes heeft. Deze keer een korte reactie van mij, niet omdat ik jullie verhaal niet leuk vind maar omdat het 3 uur snachts is en ik maar weer een poging ga doen om te knorren, want ook hier is de wekker straks weer meedogenloos.Fijne week dames! Groeten Christien
  2. Dirk, Tanneke en Tabitha:
    22 oktober 2018
    Wat een enerverende week! Ontzettend leuk om jullie avonturen op deze manier te volgen. In Nederland mogen jullie ons wegwijs maken met jullie vogelspotskills! Een dikke knuffel uit Emmeloord.
    P.S. Vanwaar de lipstift? Traditie?
  3. Willemijn:
    22 oktober 2018
    Wat een avonturen weer! Zo leuk om jullie verhalen te lezen, enjoy ladies! XX
  4. Marjo Van der Weijden:
    25 oktober 2018
    Hoi Suzanne en Esther,
    Alsof we zelf op avontuur zijn, zo gaan we op in de beschrijving van jullie avonturen. Ga steeds beter begrijpen waarom jullie voor dit avontuur gekozen hebben! Knap hoe jullie je keer op keer aanpassen aan het leven daar. Blijf vooral zo smakelijk vertellen wat jullie allemaal meemaken .
    Groeten vanuit een herfstachtig Veenendaal